Mama-dochterprojectje

Mijn dochter verklaarde dit weekend dat ze "iets" wilde naaien. 

Samen met mij.

Misschien zat haar splinternieuwe naaidoos (Aldi) er voor iets tussen? Ze wilde eerst een vilten tasje maken. Ze bladerde en bladerde in mijn naaiboeken en vond alleen "grote mensen"-tassen. Ze wilde iets schattigs ... iets met diertjes. Diertjes? Dat is voor mij een grote wegwijzer naar het knutselbos. Ze vond geen tasje naar haar zin, maar hield halt bij Billy en Indy de beer.

Dat wil ik maken!

We doken in de stofvoorraad op zoek naar "GEEL!", met blauwe botjes. Ze weet wat ze wil.

Ze heeft heel hard geholpen. Ze tekende braaf de patroondelen over op papier, knipte ze uit en knipte de vilten onderdelen uit stof. De katoen "mocht" ik zelf knippen.

Voor een beer met 3 kleurtjes moet je al eens opnieuw inrijgen. Ik leerde haar "de pijltjes volgen" en ze vindt het geweldig. Ik vind het ook totaal niet erg daar een "slaafje" voor te hebben.

Alle rechte (stukken van) naden heeft ze zelf gestikt. Bij de rest was het de zenuwslopende variant: "jij stikt en ik duw op de pedaal, mama". Vooral bij de korte boogjes is dat lollig: nu 1 steekje en dan stoppen, nog een steekje, stop, nog een steekje, stop, ....." Met je eigen voet op de pedaal gaat dat net ietsje vlotter. Maar het was wel heel spannend!

Ze naaide met de hand het rechte deel van het snoetje. Ze heeft al eerder een naald in haar handjes gehad, maar tot nu toe was dat altijd met klaar voor gebruik gaatjes. Heel flink gedaan met alleen een potloodlijntje om te mikken. De laatste fase (ledematen bevestigen en de 2 helften aan elkaar zetten) mocht ik alleen doen, want ze was het een beetje beu. Voor het opvullen was ze dan weer van de partij. Er had best nog wat meer vulling in gemogen, maar de zak was leeg (oeps en dat op een zondag). 

Het is niet de eerste keer dat ik het zeg: dat boek is echt fantantisch voor kinderen. Waar mijn 7-jarige van een geschreven handleiding niks zouden snappen, kon ze de volgende stap afleiden uit de prentjes.

We weken maar op 1 punt af van de handleiding: de ogen. Dochterlief is geen fan van knuffels met een klein en een groot oog. Dus liet ik haar los op de knopendoos. Sinds ik zo een zakje "vanalles" knopen kocht bij Action, is dat een ware ontdekkingstocht en zeker als je 2 dezelfde wil vinden: maar ze had geluk. Ik heb ook iets bijgeleerd bij dit project: knopen aannaaien met de naaimachine. Dat werkt waarschijnlijk wel iets vlotter als je met grotere knopen werkt en je kan ze effectief aanraken om ze goed te positioneren onder de persvoet.

En hier is hij dan: "Winnie". Waar zou ze die naam toch gehaald hebben, he?

De boterbloemen werden geplukt op de wandeling naar de Stoffentuin toen we geen draad van de juiste kleur vonden in de naaidoos.

Billie bandwerk

Het is al een tijdje geleden dat de eerste Billie  (Zonen09) van onder mijn machine rolde. Ik schreef toen dat ik de Bambiblauwpaneeltjes klaar lagen. Hoe schandalig kan het worden: ze liggen hier nog altijd. De T-shirts voor zoonlief moesten wijken voor een heleboel andere andere projecten. Zijn zus kwam ondertussen meermaals aan bod: ik maakte verschillende jurken terwijl de oudste bleef wachten. 

Tijdens de paasvakantie besloot ik er eindelijk eens werk van te maken van wat T-shirts.

Het patroon van de sterretjesBillie lag nog in de kast en dat T-shirt past zoonlief nog, dus kon ik meteen van start gaan: raglanversie met lange mouwen. Ik knipte het patroon 2 maal, deze keer met boordstof als halsboord. 

De vliegtuigen werden samen met de sterretjes gekocht op het stoffencircus, dus die liggen hier ook al even. De beren kwamen hier recenter wonen. Zoonlief had al verschillende katoenen beren aangewezen in de stoffenwinkel "voor een T-shirt, mama, want ik vind beren toffe dieren", maar keek telkens beteuterd toen ik uitlegde dat katoen en T-shirts niet samen gaan. Een hemdje kon ik wel proberen, maar hij haat hemden. Toen deze tricot met beren online kwam, aarzelde ik dus geen moment.

 

Ik kon dochterlief niet helemaal negeren natuurlijk. Zij wou er ook eentje want "ik had voor haar toch ook rekstofjes?" De gele stof met schattige konijntjes (Happy Yellow van Dapper, gekocht bij Liesellove) paste wel bij de tijd van het jaar. We hadden nog genoeg boordstof voor een streepje wit aan de hals en de armen. Voor haar moest ik het patroon nog overnemen, maar nu ligt de 122 hier ook voor het grijpen. Het is nog een beetje ruim, maar dat vond ze niet erg. Dan kan ze hem langer dragen zei ze zelf al. Het rimpelrokje (Soft Cactus, Seashore Shelly) werd een tijdje geleden gemaakt, maar matcht ook mooi met de konijntjes.

3 lappen verwerkt met het stoffencircus in het verschiet: flink gedaan ;-)

En toen we terug thuiskwamen van het stoffencircus zat de kast weer wat voller. Maar we vlogen er terug in. Terwijl de nieuwe aanwinsten een azijnbad of wasbeurt ondergingen, raakte eén van de gekoesterde Bambiblauwpaneeltjes (Zebra uit de Happy Nature 2-reeks) eindelijk geknipt: een Billie met korte raglanmouwen. Bij nader inzien had ik de halsboord langer moeten nemen, maar gelukkig kan haar hoofd erdoor.

Er was alleen niet veel in de kast te vinden dat bij het nieuwe shirt paste. Tot ik me herinnerde dat ik ooit een veel te groot stuk kocht bij het maken van de rugzak van zoonlief. Het "restje" zou een rokje worden. Een paar weken later werd het bijpassende rokje ook effectief gemaakt en kunnen we het berichtje posten.

Baby en grote broer bezoek

Enkele weken geleden was het tijd voor babybezoek en bijhorende schattige naaisels.

Ik kreeg er immers een nichtje bij: Amber. 

Toen ik haar naam hoorde begon dit door mijn hoofd te spoken:

Er lag hier nog een restje van het Bambiblauw zebrapaneel. Hoe toevallig: een restje stof met amberkleurige driehoekjes. Dat kreeg dadelijk een bestemming. Voor een babylegging waren de stukjes te klein, maar een mutsje kon er nog net uit. 

 

Het trio van babymutsjes van Zaaberry was hier al lang gepind, maar nog nooit gemaakt bij gebrek aan babies. Tijd voor "pin it and make it"-actie! De tutorial is heel gedetailleerd en het mutsje zat dan ook snel in elkaar. Het zag er goed uit.

Toen ik de baby te zien kreeg was wel duidelijk dat ik vergeten ben hoe klein die ukkies in het begin zijn. Het zal nog een klein jaar duren eer haar hoofdje de maat van de muts bereikt heeft, maar dat weten we dan ook weer voor volgende exemplaren ;-)

Het babydekentje lag al tijdje klaar. Het werd samen met het dekentje voor het vorige babybezoek gemaakt: een schattig paneel en een streelzachte fleece achterkant. Bij het maken van het dekentje had ik duidelijk nog geen vermoeden wat haar naam zou zijn en ging ik voor genderneutraal groen.

De grote broer werd niet vergeten. Hij verhuisde een tijdje geleden van zijn babykamer naar een stoere dino-kamer. Ik plande eerst een kussentje uit een dinostofje, maar veranderde van gedacht. Een anderhalfjarige jongen wordt niet direct wild van een kussentje.
Het tweede Knutselbosboek bracht de oplossing: 

Waarom zou je een kussen met dinostof maken als je ook een dino kan maken? 

Het drakenpatroon (zonder vleugels) uit Knutselbos op wereldreis is ideaal. Ik gebruikte een deel van de fleece die overbleef van het babydekentje en maakte een knuffelzachte dinosaurus.

Hij staat hier in een bloemenweide (Little Vixen) omdat het fleece velletje zich niet gemakkelijk liet fotograferen. Met de donkere achtergrond was mijn fototoestel iets minder geneigd om verblindend te flitsen en moest ik enkel nog de pose zoeken waarin de zon het minst effect had. De dino verdween na de fotoshoot in cadeaupapier en werd aan de grote broer afgegeven.

Eén ding weten we nu wel zeker: van een dinoknuffel wordt deze anderhalfjarige wel wild ;-)

Shark? SHARK!

Hoort u ze ook bij het lezen van de titel? Die dreigende strijkers?


Gelukkig gaat het hier over het vriendelijke soort:

Zoonlief werd deze week 10 (!!!) en mocht voor zijn verjaardag een projectje uit de ellenlange to sew list pikken dat prioriteit kreeg. Hij koos tot mijn grote verbazing niet voor de Minecraft T-shirts. Hij had zijn oog laten vallen op een knuffel. Een kersverse tiener in huis ... dat betekent dat het wel eens mijn laatste kans zou kunnen zijn om een knuffel te naaien ...

Hij bladerde door het boek waaruit ik ook de dino voor zijn neefje haalde: Knutselbos op wereldreis van Inge Snuffel en Mamarina.

Eerst wilde hij een babydino/draak, maar toen keek hij verder en vond Hugo Haai en zijn maatjes. We doken in de stofjeskast en vonden de effen katoentjes om mee te werken: blauw (Bambiblauw) en grijs (Noeks).

Ik stopte zoonlief in bed, viste een paar stukjes vilt uit de voorraad snippers en ik was klaar om er aan te beginnen ... op de vooravond van zijn verjaardag.

Patroon overnemen, stof knippen: het liep van een leien dakje. Het is altijd handig als schrijfsters op het patroonblad zelf vermelden dat je geen naadwaarde meer hoeft toe te voegen. Ze zijn dan ook nog eens zo vriendelijk om alle stukken voor 1 knuffel samen te zetten en er een lijn rond te trekken: een echte verademing!

Ik begon ijverig de oogjes op het lijfdeel te stikken. Het was mooier geweest als ik het met de hand had gedaan en met een andere kleur draad, maar we hadden een deadline. Om half elf had ik één helft van de haai klaar, met alle nodige vinnen. Ik begon aan de tweede helft en het liep als een trein: oogjes, vin, buik, lijf, ... klaar.

Nu alleen nog aan elkaar stikken , keren en vullen

En dan

om elf uur ...

"%@##!!!!!!!" (censuur)

moed --> schoenen

Ik was er dus in geslaagd om ergens (tussen het gespiegeld uitknippen en het in elkaar zetten van deel 2) de stof om te draaien. Het pleit voor de kwaliteit van het katoen dat ik het verschil tussen de rechtse en de averechtse kant niet zag, niet? Ik panikeerde lichtjes toen ik op de klok keek. Het oogje lostornen was geen optie, dus er zat niks anders op dan nieuwe delen te knippen, opnieuw oogje vastnaaien, vinnetje opvullen ... 

Geen onoverkomelijke taken, ware het niet dat de wijzer van de klok over middernacht schoof en ik eigenlijk wel moest werken de volgende ochtend.

De haai zag het levenslicht na middernacht, dus hij verjaart op dezelfde dag als zoonlief!

Zoonlief kreeg voor zijn verjaardag "anderhalve haai", met de belofte dat ik ook een tweede helft voor de halve haai zou knippen, kreeg hij toch zijn cadeau. Hij glunderde bij het vooruitzicht van een dubbel cadeau.

Hugo heeft hier in huis dus een maatje, net zoals in het boek.

Vandaag stuurde ik de kinderen met het fototoestel de tuin in voor een fotoshoot van de 2 haaien. Als ze zelf niet op de foto moeten, zien ze dat veel meer zitten. U krijgt dus enkele foto's van haaien die niet echt in hun gewone doen zijn ... enjoy ;-)